środa, 20 listopada 2013

Lech Poznań - Legia Warszawa



Niedziela – dla jednych dzień odpoczynku, dla mnie kolejny dzień pracy. Obudził mnie budzik ustawiony na ósmą rano. Do rannych ptaszków nie należę, więc ciężko było mi się podnieść, to też przeleżałam jeszcze dobre trzydzieści minut.  Dzień zaczęłam jak zawsze od łazienki i wszystkich czynności z nią związanych. W międzyczasie znalazłam chwilę czasu na kubek gorącej herbaty. Powoli zaczynało mi się śpieszyć, gdyż o godzinie 9.36 miałam autobus do Warszawy, skąd o 10.55 miałam wyruszyć do Poznania. Lech Poznań – Legia Warszawa – taki był mój cel. Kiedy zobaczyłam jak późna jest już godzina, zaczęłam szybko pakować cały sprzęt fotograficzny do plecaka. Aparat, dwa obiektywy, komputer, ładowarka i monopod. Trochę musiałam się nadźwigać, ale przywykłam już do tego. Poprosiłam mamę, aby odwiozła mnie na przystanek, gdyż na piechotę bym już nie zdążyła. Obładowana wsiadłam do autobusu w kierunku Warszawy. Po drodze widziałam już kilka osób w barwach Legii, więc wiedziałam, że to będzie dobry dzień.

Na stacji Warszawa Centralna miałam się spotkać z kolegą z redakcji. Piotrek nie jest zbyt ogarnięty, więc od razu miałam problem żeby umówić się z nim w konkretnym miejscu. Do tego spóźnił się. Na szczęście mieliśmy wykupione bilety z miejscówkami, więc nie było tragedii bo miejsce siedzące było zapewnione. Wiedziałam, że do całe trzy i pół godziny drogi do Poznania spędzimy raczej w ciszy, to też zaczęłam szukać sobie zajęcia. Na początek wyszłam z przedziału, aby popatrzeć przez okna. Co stacja, to kilka wozów policyjnych. Nic dziwnego, w końcu za nami jechały dwa pociągi specjalne z kibicami, a było ich ponad dwa tysiące. Miałam na sobie białą koszulkę z herbem Legii, i chyba rzucało się to w oczy, bo po chwili podszedł do mnie chłopak z innego przedziału i zapytał: „Gracie dziś z Lechem?” Nie bardzo wiedziałam co odpowiedzieć, żeby się nie narazić. „Tak” – odpowiedziałam dość łamiącym głosem”. W tym momencie ów chłopak niemalże przerywając mi powiedział: „To dobrze, mam nadzieje, że wpier***icie” frajerom”. Cała sytuacja sprawiła, że na kilka dobrych minut zostałam z dobrze zdziwioną miną. Reszta podróży minęła spokojnie, poza tym, że zaczął wariować mi telefon, co nie było dobrą wróżbą, ponieważ powrót do domu stał pod znakiem zapytania. Dowiedziałam się, że Piotrek i Klaudia (która była już na miejscu) zostają w Poznaniu u swoich znajomych. Ja natomiast kilka dni przed wyjazdem wpadłam na genialny pomysł powrotu do domu pociągiem specjalnym, jako, że wracało nim kilku moich znajomych.

Kiedy dojechaliśmy do Poznania, było jeszcze 3h do meczu. Jednak trzeba było jakoś przetransportować na stadion Lecha. Wybraliśmy tramwaj pełen kibiców. Kiedy rozglądałam się i obserwowałam ludzi w biało-niebieskich barwach, miałam wrażenie, że chcą mnie zabić wzrokiem. W tym przypadku zasunięcie bluzy było najlepszym wyjściem. Całe 15 minut podróży spędziłam na jednym wdechu. Pod stadionem wcale nie było lepiej, jeszcze więcej kibiców i jeszcze więcej okrzyków obrażających Warszawę. W myślach powtarzałam sobie tylko „jestem tu jako dziennikarz, nie powinno mnie to ruszać”. Prawda była zupełnie inna, ale wkurzenie działało na mnie motywująco.

Po przekroczeniu bram stadionu skierowaliśmy się w stronę punktu odbioru akredytacji. Zwykła formalność. Tym razem jednak nie dostałam jak zawsze akredytacji FOTO tylko TV. I w tym momencie Piotrek poinformował mnie, że mam także do nakręcenia film z dopingiem kibiców i wręczył mi kamerę. Wkurzyło mnie to jeszcze bardziej, bo wiedziałam, że się nie rozdwoję, a byłam odpowiedzialna za to, aby moje zdjęcia dotarły do redakcji jako pierwsze. Wejście dla mediów na Inea Stadionie jest umieszczone od strony wejścia do sektora kibiców gości. Ze schodów obserwowałam jak tysiąc ludzi ubranych na biało idzie w kierunku bramek kontrolnych. Można było to porównać do przemarszu wojsk. 

Pierwszy raz wszystko wydawało mi się jakieś skomplikowane. Po kilku minutach dostałam smsa od Klaudii, żebym przyszła do pokoju FOTO. Mniej więcej wiedziałam gdzie to jest, bo wcześniej widziałam wywieszone kartki ze strzałkami. Oczywiście na drzwiach napis „TYLKO FOTO”, a na mojej akredytacji TV. Na szczęście okazało się, że to tylko błąd w organizacji, ale już zdążyłam się zdenerwować po raz kolejny. Po wejściu do sali oczywiście czekało mnie milion formalności. Wydanie specjalnej kamizelki, podpisanie „dokumentu”, co bym przypadkiem nie przywłaszczyła sobie tego wdzianka i przekazanie legitymacji prasowej w zastaw. Po wszystkim stwierdziłyśmy z Klaudią, że wyruszamy na płytę boiska się rozstawić i zająć miejsce. Kamerę skierowałyśmy na kibiców Legii, którzy jeszcze wchodzili do swojego sektoru i zaczęłyśmy ustawiać aparaty. 

Pierwszy gwizdek rozpoczął spotkanie. Ale piłkarze musieli nieco zaczekać, bo kibice Lecha postanowili wyrzucić konfetti, a następnie je podpalić. Atmosfera była na tyle gęsta, że każdy kto był na stadionie, wiedział, że to będzie wojna. Sam mecz minął mi dość szybko, żałowałam, że nie mam jeszcze jednej ręki, albo że nie mogę się rozdwoić. W jednym ręku trzymałam monopod z aparatem, na kolanach komputer, a drugą ręką sterowałam kamerą. Złość działa na mnie motywująco, dlatego zrobiłam wszystko na czas, zdjęcia były na stronie chwilę po zakończeniu spotkania. Musiałam się też śpieszyć, żeby ogarnąć powrót do Warszawy. Bateria w telefonie była na wyczerpaniu, ale musiałam się jakoś skontaktować z Olkiem – kolegą, który na czas powrotu miał się mną zaopiekować. Byłam pewna, że jeśli tylko policja przepuści mnie do sektora gości, to jestem już w domu. Dogadałam się z Olo, że poczekam na nich przy schodach, jeśli nie będzie żadnego problemu. Spakowałam się, oddałam kamizelkę i ruszyłam w stronę wyjścia. Podeszłam do pierwszego ochroniarza, żeby powiedzieć jaka  jest sprawa. Nie dał mi dojść do słowa, usiłując wmówić mi, że powinnam kierować się do wyjścia. Grzecznie poprosiłam go jednak, żeby się uciszył i dał mi dokończyć to co chcę powiedzieć. On natomiast kazał mi rozmawiać z kimś innym. Podeszłam więc do policjantów i opowiedziałam, że jestem przedstawicielką prasy i że wracam do Warszawy z kibicami pociągiem specjalnym, bo inaczej nie mam jak, więc muszą mnie przepuścić. O dziwo nie protestowali, więc mogłam w spokoju poczekać na chłopaków.

Niestety zanim wypuścili ich z trybun, minęło dobre 30 minut. Zdążyło mnie porządnie przewiać, ale warto było czekać. Kiedy zobaczyłam kolegów, pomyślałam, że fajnie w końcu zobaczyć kogoś znajomego. Chłopaki wzięli ode mnie plecak i statyw, żebym nie musiała dźwigać i poszliśmy do autobusów, które miały nas zawieźć na stację Poznań Starołęka. Oczywiście wszystko w obstawie tysiąca policjantów, a w autobusach ścisk większy niż w godzinach szczytu w Warszawie. Nad głowami ciągle latał nam helikopter, a ludzie wychodzili na ulice żeby popatrzeć i oczywiście naubliżać. Kiedy dojechaliśmy w okolice stacji miałam wrażenie, że się zgubię. Olo musiał na chwilę mnie zostawić pod opieką chłopaka zwanego „Masło”. Nie wiedziałam kto to, ale miał mnie zaprowadzić do właściwego pociągu i przedziału. Tak też się stało. Wszyscy zajęli swoje miejsca i zaczęło się imprezowanie. Z głośników tylko przekazano informację, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to w Warszawie będziemy o godzinie 2:10. Chłopaki byli przygotowani na wszystko. W kartonach zapakowane były kanapki, sałatki, chipsy, talerzyki, kubeczki no i oczywiście coś mocniejszego. Byłam jedyną dziewczyną w przedziale, więc na swój sposób traktowano mnie jak księżniczkę. Podawali mi drinki, a do łazienki zawsze miałam obstawę, żeby się nie zgubić, albo żeby przypadkiem nikt mi nie otworzył drzwi. Każdy w przedziale wiedział, że pracuje w Legia.Net i robiłam zdjęcia. 

Po drodze okazało się, że obok nas jechała ekipa z Mińska, skąd pochodzę. Chłopaki od razu zadeklarowali się, że dopilnują abym bezpiecznie dojechała do domu.  Podróż minęła bardzo szybko, nawet nie zorientowałam się, że trzeba już wysiadać. Chłopaki jak obiecali, tak zrobili. Zabrali mnie ze sobą i razem czekaliśmy na pociąg. Było nas niewiele, ok. 15 osób, ale i tak konduktor nie miał odwagi zapytać o bilety. Znów jako jedyna dziewczyna musiałam zarzucać przyśpiewki. Każdy zadawał mi milion pytań na temat mojej pracy. Gdy dojechaliśmy do stacji Mińsk Mazowiecki, pierwszym celem był monopolowy. Zapraszali mnie oczywiście na piwo, wódkę, etc. ale już byłam tak zmęczona, że nie miałam ochoty. Powiedziałam kolegom, że wezmę sobie taksówkę i wracam do domu. Natomiast oni stwierdzili, że nie ma co wydawać kasy, więc odprowadzą mnie. Było mi bardzo miło. Kiedy weszłam do domu, zrzuciłam cały bagaż, pokazałam się mamie, że jestem cała i zdrowa i poszłam spać. A była to godzina 5 rano :)











czwartek, 14 listopada 2013

Polska - Czarnogóra


Jak zwykle na Narodowym bilans bieli szalał... im bardziej się wkurzałam na zdjęcia, tym bardziej odechciewało mi się ich robić. A kiedy obserwowałam poczynania naszych orłów, było jeszcze gorzej. Lekka niemoc twórcza mnie dopadła. Doping nieco inny niż zawsze, ale nadal "Janusze" woleli wygwizdywać zawodników i robić meksykańską falę. Dobre kibicowanie zawsze sprawia, że praca idzie łatwiej i przyjemniej. Przynajmniej dla mnie. Ale każdy, kto kiedykolwiek był na meczu Reprezentacji i Legii, może to porównać. I wie o czym mówię :) a oto efekty:


















ufff powoli kończę uzupełnianie :))

RPA, San Marino


Dalszy ciąg fotek Reprezentacji :)

Polska - RPA












Polska - San Marino 













środa, 13 listopada 2013

Reprezentacja :)


Mecze Reprezentacji na Stadionie Narodowym w Warszawie... nie jest to mój ulubiony stadion do wykonywania zdjęć, jest ciemno, ciężko cokolwiek uchwycić. Do tego doping nie jest aż tak zachwycający jak na Legii... zobaczcie sami...

Polska - Anglia
Mecz kiedy jeszcze mieliśmy duże szanse na Mundial w Rio... mam bardzo dużo wspomnień, dobrych i tych gorszych. Wszyscy doskonale pamiętają aferę basenu. Atmosferę na stadionie można było ciąć nożem (dosłownie!). Poznałam kilku chłopaków z Gdańska, oni wiedzieli, że jeśli mecz zostanie przełożony, nie będą już mieli szansy zobaczyć naszych piłkarzy w akcji. Moje nogi były mokre do kolan, woda lała się wszędzie :)